فهرست آثار هنری که شهرداری برای سه میلیارد تومان آنها را عرضه کرد

لیست تابلوهای خارج شده از موزه امام علی (ع) شفاف شد. پنج اثر از عنایت‌الله نظری‌نوری، چهار اثر از علی‌اکبر صادقی، دو اثر از هانیبال الخاص، رضا هدایت و رضوان صادق‌زاده و یک اثر از آیدین آغداشلو، محمود جوادی‌پور، حسین محجوبی، صادق تبریزی، احمد خلیلی‌فرد، خسرو خسروی، آنه محمد‌تاتاری، حبیب توحیدی، مهدی حسینی، احمد وکیلی، علی ذاکری، طاهر شیخ‌الحکما، علی شیرازی، نعمت لاله‌ای و بابک خدابنده در این لیست قرار دارند.

سعید صدراییان، عضو هیات مدیره سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران تاکید می کند که قیمت تمامی این آثار در مجموع به سه میلیارد هم نمی‌رسیده است.

او یادآوری می کند : این فرآیند کاملا شفاف اتفاق افتاده است؛ ماجرا از این قرار است که در طول سال‌های مختلف، برخی آثار هنری توسط مسوولان شهرداری به دلایل و انگیزه‌های مختلف خریداری شده است. از طرفی در گذشته در سازمان کارگاه‌های آموزشی برگزار می‌شده و هنرمندی در طول ۲۰ سال قبل در این ورک‌شاپ‌ها شرکت می‌کرده و الان تراز این آدم تغییر کرده است. نکته سوم برای برخی همایش‌ها و دعوت‌نامه‌ها آثاری از هنرمندان خریداری می‌شده است تا برای جلد آن دعوتنامه، پوستر و ... استفاده شود و بسیار موارد دیگری از این دست که منجر به آن شده است که سازمان فرهنگی هنری انباشتی از آثار ذی‌قیمت داشته باشد. برخی از این آثار در مورد قیمتشان اغراق می‌شود. برخی به دلیل بازاری شدن طراح ارزششان را از دست داده‌اند. از طرفی ما از یک هنرمند در یک عرصه ۳۰ اثر داریم و از هنرمندی دیگر در همان عرصه یا اثری نداریم یا یک اثر داریم. در کنار این موارد، فرسوده شدن انبارهای نگهداری آثار هم وجود دارد. حالا می‌توانید گنجینه امام علی (ع) که تقریبا بهترین گنجینه ماست را با گالری‌های شخصی مقایسه کنید تا متوجه شوید که اساسا نه مدل نگهداری ما مدل درستی است و نه سیستم اطفای حریق مناسبی داریم، نه سیستم خنک‌کنندگی درستی داریم و حتی سیستم نگهداری فیزیکی این آثار را هم نداریم.

به گفته او تفکری در هیات مدیره ایجاد و پیشنهادی داده شد مبنی بر اینکه ما با فروش برخی از این آثار بتوانیم آثار جدیدی خریداری کنیم یا محیط آثار موجود در گنجینه را بهبود ببخشیم. این نگاه منجر به آن شد که ما کمیته‌ای تشکیل دادیم از دوستان تجسمی و معاونت هنری و از کسانی که قبلا با سازمان فرهنگی هنری شهرداری ارتباط داشتند و الان نیستند و به اضافه افرادی که در حال انجام این کارهای اقتصادی هستند و در این مسیر به ویژه از حوزه هنری کمک بسیار موثری گرفته شد.

با توجه به اینکه حوزه هنری اساسا یک موسسه و شرکتی برای چنین اتفاقی دارد. این مساله منجر به آن شد که در یک مرتبه کل آثاری که به نظر می‌رسید شامل این ویژگی باشند، شناسایی شوند. نزدیک به ۲۰۰ اثر شناسایی شدند که به دلایل مختلف اینها اصطلاحا ارزش بازاری دارند. در مرتبه دوم ما آثاری که این ایده برایشان مطرح بود که یک دانش سازمان ـ ارزش معنوی ـ هم دارند را شناسایی کردیم و کنار گذاشتیم. 

در جلسه‌ای با حضور بنده به عنوان نماینده هیات مدیره سازمان فرهنگی هنری شهرداری و نماینده حراست، نماینده بازرسی، نماینده موزه امام علی(ع)، نماینده مدیریت تجسمی، دو نفر از هنرمندان قدیمی سازمان فرهنگی هنری شهرداری و دوستان موسسه «نام» حوزه هنری این آثار قیمت‌گذاری شدند. تدبیری که بنده کردم این بود که قیمت بالاتر اثر لحاظ شود. طرف مقابل هم ابتدا مقاومت کرد اما وقتی دید قیمت‌ها به هم نزدیک است، پذیرفت. 

بنا شد این آثار از موزه امام علی (ع) به یکی از موسسات سازمان فرهنگی هنری شهرداری انتقال داده شود. آن موسسه و موسسه «نام» حوزه هنری به نسبت سهام مناسب شرکتی را تاسیس کنند تا مسوولیت فروش این آثار را بر عهده بگیرد. و بعد از کسر سود آن کسی که این آثار را فروخته است با سود منطقی بعد از قیمت کارشناسی تمام آن پول یا تبدیل به اثری بشود منطبق با معیاری که عرض کردم؛ یعنی اثری که ما در گنجینه نداریم یا پولش صرف رسیدگی به گنجینه امام علی (ع) شود. دوستان به اندازه‌ای اذیت کردند که اساسا فرآیند، تغییر کرد و ما دو ـ سه مناسبت مهم از رویدادهای فروش را از دست دادیم.  نکته بعد که وجود دارد اینکه آن شرکت تاسیس‌شده می‌گوید برای تعریف فرآیند درست فروش، حداقل به یک سال زمان نیاز دارد. اینکه آثار را به یک نمایشگاه ببرد از آن نمایشگاه کِرِدیت جمع کند و از آن نمایشگاه یک اثر بفروشد. چراکه همان‌طور که می‌دانید فروش آثار یک مافیایی دارد و ورود به آن عرصه دشوار است و دوم اینکه یک بیزینس پلنی نیاز است تا این اتفاق بیفتد.

منبع: اکوایران