فروش پنهانی۱۴ تابلوی موزه امام علی (ع) در دبی!
گزارش تحقیقی درباره ۳۰ تابلوی فاخر موزه امام علی (ع) نشان می‌دهد که بخشی از این آثار، پنهانی در دوبی به فروش رسیده‌اند.
گزارش تحقیقی درباره ۳۰ تابلوی فاخر موزه امام علی (ع) نشان می‌دهد که بخشی از این آثار، پنهانی در دوبی به فروش رسیده‌اند.
به گزارش روزن آنلاین، بنا بر اطلاعات سایت World art Dubai ۱۴ اثر از ۳۰ اثر ارزشمند هنرمندان ایرانی که از موزه امام علی خارج شدند، در کشور امارات و شهر دوبی فروخته شدهاند و از ۱۶ اثر دیگر خبری نیست.
۳۰ اثر از ۲۰ هنرمند!
پنج اثر از عنایت‌الله نظری‌نوری چهار اثر از علی‌اکبر صادقی، دو اثر از هانیبال الخاص، رضا هدایت و رضوان صادق‌زاده و یک اثر از آیدین آغداشلو، محمود جوادی‌پور، حسین محجوبی، صادق تبریزی، احمد خلیلی‌فرد، خسرو خسروی، آنه محمد‌تاتاری، حبیب توحیدی، مهدی حسینی، احمد وکیلی، علی ذاکری، طاهر شیخ‌الحکما، علی شیرازی، نعمت لاله‌ای و بابک خدابنده از موزه امام علی (ع) خارج شده و سر از دوبی درآورده‌اند.
ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران چند روز پیش اعلام کرده بود: ارزش یکی از این آثار فقط ۳۰ میلیارد تومان بوده است.
دو خبر داریم که هر دو هم خوب هستند و هم بد. خبر بد این است که ۳۰ تابلوی ارزشمند از موزه امام علی (وابسته به شهرداری تهران) خارج و به کشور امارات منتقل شدهاند. خبر خوب هم این است که نصفی از آنها احتمالاً هنوز به فروش نرفته و شاید بتوان راهی برای یافتن آنها جست و آن آثار ارزشمند را به کشور بازگرداند. آن‌طور که سایت World art Dubai نشان می‌دهد ۱۴ اثر فاخر هنرمندان ایرانی متاسفانه فروخته شدهاند اما ۱۶ اثر دیگر هنوز فروخته نشده‌اند. اما کجا هستند؟ و در دست چه کسی است؟ البته آن ۱۶ اثر دیگر هم شاید فروخته باشند اما از آنجایی که هنوز فروش آنها در سایتی ثبت نشده است، این روزنه به ما امیدواری می‌دهد که شاید بتوان ردی از آنها پیدا کرد.
موزه‌ی امام علی زیرمجموعه شهرداری تهران و سازمان فرهنگی و هنری شهرداری، یکی از موزه‌های معتبر پایتخت است که حالا در گنجینه‌اش ۳۰ جای خالی دارد. ۳۰ اثری که ناگهان محو شدهاند و حدود ۶ ماه از غیبت‌شان می‌گذرد. اوایل امسال یک نامه به موزه می‌رسد که طبق شنیده‌های ما یکی از مدیران (نام ایشان در دفتر روزنامه ثبت و محفوظ است) شهرداری با امضای خود به خروج ۳۰ اثر هنری برجسته مجوز داده اما ظاهراً حتی خودش هم پیگیر بازگشت آنها نیست.
وقتی ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران در تازه‌ترین جلسه شورا درباره این اتفاق حرف زد و خبر داد که این آثار از موزه خارج شده و برنگردانده شدهاند و حتی ارزش یکی از آنها به تنهایی ۳۰ میلیارد تومان است، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد بخشی از تابلوها- که البته ردی از آنها پیدا شده- چند ماه قبل به فروش رسیده باشند.
هنوز می‌توان امیدوار بود، چهار اثر از عنایت‌الله نظری‌نوری، دو اثر از رضوان صادق‌زاده و یک اثر احمد خلیلی‌فرد، خسرو خسروی، آنه محمد‌تاتاری، احمد وکیلی، علی ذاکری، طاهر شیخ‌الحکما، علی شیرازی، نعمت لاله‌ای، رضا هدایت و بابک خدابنده به موزه برگردد.
اغلب آثار با قیمتی به مراتب پایین‌تر از قیمت واقعی و بازار هنر ایران فروخته شدهاند! از ۱۶ اثر دیگر هنوز تصویری نداریم و نمی‌توانیم برآورد قیمتی برای آنها داشته باشیم اما باور اینکه دست‌اندارکاران این امر نامیمون برای کسب این مبلغ درآمد، سراغ کاری چنین پرحاشیه رفته باشند، نامعقول و دور از ذهن است. حتی اگر فروش کارها در این رویداد صوری بوده و فروشنده و خریدار یکی باشند، باز به دردسرش نمی‌ا‌رزد!
اواخر پاییز سال ۱۴۰۱ شورایی با عنوان ساماندهی آثار هنری در سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران شکل گرفته که سند مربوط به آن منتشر خواهد شد. مهرداد باقری‌پپدنی، رئیس این سازمان، سیدشهاب‌الدین شکیبا را به سمت دبیری این شورا منصوب کرد و مصطفی گودرزی، علی رجبی، ابراهیم حقیقی، عبدالحمید قدیریان، محمد زرویی‌نصرآباد، امیر عبدالحسینی و یاسر جلالی به‌عنوان اعضای شورا معرفی شدند. برای آغاز فعالیت این شورا کتابخانه تخصصی موزه امام علی منحل اعلام شد و آثار یک کتابخانه تخصصی ارزشمند، روانه مراکز مختلف این سازمان شدند.
هیچ‌کس نمی‌داند در این شورا چه گذشته اما پا پس کشیدن هنرمندان و در صدر آنها ابراهیم حقیقی کار را با وقفه سپس تعطیلی مواجه کرد. شنیده‌ها حاکی از آن است که پس از مخالفت حقیقی با روند کار شورا و سر باز زدن از حضور در آن شهرداری دست به دامن مهدی چمران، رئیس شورای شهر می‌شود و او هم با توجه به حساسیتی که درباره آثار هنری و فروش آنها وجود دارد، می‌گوید: مساله باید در شورا مطرح شود و کل موضوع مسکوت می‌ماند.
سال ۱۴۰۱ اتفاق دیگری هم می‌افتد، ناگهان دو موسسه فرهنگی و هنری دیگری متولد می‌شوند، مدیرعامل هر دو یکی است.
منبع: روزنامه سازندگی
منبع:
روزنامه سازندگی
