تاثیر مخرب فیلترینگ اینترنت بر محیط زیست

فیلترینگ اینترنت در کنار تاثیرات اجتماعی و اقتصادی قابل توجه، خسارت‌های جدی به محیط‌زیست ایران نیز وارد می‌کند. فیلترینگ مانعی در مسیر توسعه پایدار و حفاظت از محیط‌زیست است زیرا دسترسی به اطلاعات و فناوری‌های نوین را محدود می‌کند و مسیر توسعه همکاری‌های بین‌المللی و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیست‌محیطی را ناهموار می­کند.

به گزارش روزن آنلاین، یکی از پیش­نیازهای بهبود شرایط زیست‌محیطی در ایران، دسترسی به اطلاعات آزاد و بدون محدودیت است تا افراد و سازمان‌های دولتی و مردمی بتوانند دانش زیست­محیطی خود را ارتقا داده و به‌طور مؤثری در راستای حفاظت از محیط­زیست و توسعه پایدار تلاش کنند.

محدودیت دسترسی به اطلاعات و فناوری‌های نوین، بر فرآیندهای زیست‌محیطی و مدیریت منابع طبیعی تاثیر منفی می­گذارد. عدم دسترسی به اطلاعات به‌روز و منابع علمی در زمینه محیط­زیست، جلوی پیشرفت در حوزه‌های حفاظت از محیط زیست، توسعه پایدار و استفاده بهینه از منابع طبیعی را می­گیرد.

فیلترینگ همکاری‌های بین‌المللی در زمینه محیط­زیست را کاهش می‌دهد. بسیاری از پروژه‌های زیست‌محیطی و کنفرانس‌های جهانی به تبادل اطلاعات و تجربیات نیاز دارند. وقتی که دسترسی به این منابع و شبکه‌ها محدود شود، فرصت‌های همکاری و یادگیری از کشورهای دیگر نیز از بین می‌رود و این امر، تلاش‌ها برای حل چالش‌های زیست‌محیطی در ایران را تضعیف می­کند.

فیلترینگ بر کسب‌وکارهای محلی و صنایع سبز نیز تاثیر منفی می­گذارد. بسیاری از این کسب‌وکارها برای بازاریابی و توسعه محصولات خود به اینترنت و رسانه‌های اجتماعی وابسته هستند. محدودیت‌های اینترنتی به کاهش رقابت و افزایش هزینه‌ها منجر می­شود و در نهایت، انگیزه برای سرمایه‌گذاری در پروژه‌های سبز و پایدار را از بین می­برد. به عنوان نمونه ضعف اقتصادی در منطق جنگلی شمال و غرب کشور، یکی از عوامل تخریب جنگل­ها به شمار می­آید. اما محدودیت فنی و محتوایی ایینترنت مانع از توسعه فروشگاه­های آنلاین صنایع دستی توسط روستاییان این مناطق می­شود در حالی که چنین فروشگاه­هایی، یک اقتصاد جایگزین بسیار مطلوب به جای تجارت غیرقانونی چوب به‌شمار می­آیند.

ادامه روند فیلترینگ اینترنت به‌ویژه در دنیای امروز که تکنولوژی و اطلاعات نقش کلیدی در تصمیم‌گیری‌های زیست‌محیطی دارند، ممکن است به انزوای علمی و فناورانه کشور منجر شود. به‌عنوان مثال، عدم توانایی در دسترسی به جدیدترین تحقیقات علمی و مقالات بین‌المللی، روندهای نوآوری و توسعه فناوری‌های پاک و پایدار را کند می­کند. به‌ویژه در حوزه‌هایی مانند انرژی‌های تجدیدپذیر و مدیریت پسماند، عدم ارتباط با جوامع علمی و صنعتی جهانی، مانع به‌کارگیری جدیدترین و مدرن ترین روش‌ها و تکنیک‌ها در این زمینه است.

فیلترینگ همچنین بر آگاهی عمومی و آموزش‌های زیست‌محیطی تاثیر منفی می­گذارد. بسیاری از کمپین‌ها و برنامه‌های آموزشی درباره حفاظت از محیط‌زیست و توسعه پایدار، به اینترنت وابسته‌اند. وقتی که دسترسی به این اطلاعات محدود شود، آگاهی جامعه درباره چالش‌های زیست‌محیطی و راه‌حل‌های ممکن نیز کاهش می‌یابد. این امر، به عدم مشارکت عمومی در برنامه­های حفاظت از محیط‌زیست منجر شده و در نهایت، مشکلات زیست‌محیطی را تداوم بخشیده یا حتی تشدید می­کند. در واقع در غیاب اینترنت حرفه­ای، دستگاه­های اجرایی و نهادهای مدنی فعال در حیطه محیط زیست، امکان موثری برای گفت و گو با جوامع محلی در اختیار نخواهند داشت.

محدودیت‌ها به بروز بحران‌های زیست‌محیطی ناشی از عدم دسترسی به اطلاعات و مشاوره‌های فنی دامن می‌زنند. برای مثال، در زمینه مدیریت منابع آب و خاک، بهبود مدیریت منابع طبیعی نیازمند دسترسی به ابزارهای آنالیز داده و مشاوره‌های تخصصی است که فیلترینگ، این دسترسی‌ها را محدود می‌کند و ممکن است باعث اتخاذ تصمیمات نادرست در مدیریت منابع شود که به آلودگی و کاهش کیفیت منابع طبیعی می‌انجامد.

فیلترینگ به افزایش مصرف انرژی نیز منجر می­شود. با توجه به اینکه بسیاری از خدمات آنلاین و ابزارهای مدیریتی به‌منظور بهینه‌سازی مصرف منابع طبیعی به اینترنت وابسته‌اند، محدودیت‌ها در دسترسی به این ابزارها به استفاده ناکارآمد از منابع و افزایش آلودگی منجر شود. همچنین شرکت‌های فعال در زمینه انرژی‌های تجدیدپذیر که به دنبال بهینه‌سازی فرآیندها و کاهش اثرات زیست‌محیطی هستند، ممکن است با مشکلاتی در دسترسی به نرم‌افزارها و اطلاعات فنی مواجه شوند.

برای ایجاد یک محیط‌زیست پایدار و بهبود وضعیت زیست‌محیطی در ایران، لازم است که سیاست‌های مربوط به دسترسی آزاد به اطلاعات و فناوری‌ها مورد بازنگری قرار گیرند. با فراهم کردن دسترسی مناسب به اینترنت و اطلاعات مرتبط با محیط زیست، می‌توان تلاش‌های جمعی را در راستای حل چالش‌های زیست‌محیطی تقویت کرد و به سمت توسعه پایدار گام برداشت. در این راستا، هم‌افزایی بین نهادهای دولتی، دانشگاه‌ها و بخش خصوصی نیز اهمیت ویژه‌ای دارد تا از ظرفیت‌های موجود به نحو احسن بهره‌برداری شود و آینده‌ای بهتر برای نسل‌های آینده رقم زده شود.

منبع: روزنامه پیام ما