کشف اولین دوپاهای روی زمین

تحقیقات جدید نشان می دهد که انسان‌تباران احتمالا ۳٫۲ میلیون سال پیش از مهارت حرکتی لازم برای نگه‌داشتن و کنترل ابزار بهره می‌بردند. قبلاً تصور می‌شد که استرالوپیتساین‌های منقرض‌شده، فاقد شکل مناسب دست برای کار با ابزار بودند.

به گزارش روزن آنلاین،  مدت‌ها قبل از ظهور اولین اعضای سرده‌ی انسان (هومو) روی زمین، گروهی از انسان‌تباران شبیه به میمون‌های انسان‌نمای باستانی به نام استرالوپیتساین (Australopithecines) احتمالاً مهارت حرکتی دست برای استفاده از ابزار را به‌دست آورده بودند.

قبلاً انسان‌شناسان تصور می‌کردند که استرالوپیتساین‌های منقرض‌شده، برای انجام وظیفه‌ای پیچیده مانند کار با ابزار فاقد شکل مناسب دست بودند؛ اما تحلیلی جدید نشان می‌دهد که آن‌ها در واقع از توانایی کنترل اجسام با دست و حرکت دادن دقیق آن‌ها در دست برخوردار بودند.

استرالوپیتساین اولین‌بار نیم‌قرن پیش درمعرض توجهات قرار گرفت. در آن زمان، محققان نمونه‌ای ۳٫۲ میلیون ساله متعلق به گونه‌ی استرالوپیتکوس آفارنسیس را کشف کردند که بعدا به نام لوسی معروف شد. نویسندگان مطالعه‌ی جدید، برای تعیین مهارت‌های دستی لوسی و هم‌نوعانش، مدل‌های سه‌بعدی ماهیچه‌ها، تاندون‌ها، رباط‌ها و استخوان‌های دستان سه گونه‌ی مختلف استرالوپیتساین را ساختند.

قبلاً تصور می‌شد که استرالوپیتساین‌های منقرض‌شده، فاقد شکل مناسب دست برای کار با ابزار بودند

محققان تحقیقات خود را با استرالوپیتکوس سدیبا، گونه‌ای که کمتر از دو میلیون سال پیش می‌زیست، آغاز کردند. آن‌ها با بررسی نقاط اتصال ماهیچه‌های دست، شواهدی از استفاده از دست شبیه به استفاده‌ی انسان پیدا کردند؛ مانند داشتن توانایی انجام وظایفی که به کنترل و حرکت‌دادن اجسام نیاز دارد. به‌ویژه ساختار عضلانیِ داخلیِ انگشت کوچک استرالوپیتکوس سدیبا شباهت زیادی به ماهیچه‌های موجود در گونه‌های انسان بعدی دارد. در انسان‌های اولیه، انگشت کوچک هنگام ساخت و استفاده از ابزار سنگی، ثبات و استحکام را فراهم می‌کرد.

با توجه به اینکه استرالوپیتکوس سدیبا یکی از آخرین استرالوپیتساین‌ها بود و با برخی از گونه‌های انسان همزیستی داشت، نویسندگان مطالعه می‌گویند انتظار داشتند شباهت‌های خاصی را با تبار خودمان مشاهده کنند. آن‌ها با معطوف‌کردن توجهشان به گونه‌ی بسیار قدیمی‌تر استرالوپیتکوس آفارنسیس، متوجه شدند که دست‌های لوسی با ویژگی‌های خاصی که بیشتر با گوریل‌ها، شامپانزه‌ها و اورانگوتان‌ها مطابقت دارد، احتمالاً ترکیبی از ویژگی‌های میمون‌های انسان‌نما و انسان را نشان می‌دهد.

برخلاف اینکه استرالوپیتکوس سدیبا به اندازه‌ی گونه‌های بعدی انسان پیشرفته نبود، احتمالاً از دستان خود به روشی شبیه انسان استفاده می‌کرد؛ به‌ویژه با تکیه روی انگشت کوچک برای انجام وظایف. استفاده مکرر از انگشت کوچک نشان می‌دهد که استرالوپیتکوس سدیبا پتانسیل استفاده از ابزار و مهارت‌های حرکتی ظریف را داشت.

درگذشته فرض می‌شد که استرالوپیتکوس آفارنسیس (گونه‌ی لوسی) در تولید ابزار سنگی ناتوان است. به‌همین دلیل، نام او به عنوان خالق احتمالی ابزار محوطه‌ی باستانی لومکوی که نماینده‌ی قدیمی‌ترین ابزار شناخته‌شده است، رد شده بود. هرچند محققان ابزارهای باستانی را به‌طور کامل به لوسی و گونه‌ی او نسبت نمی‌دهند، اکنون باور دارند که استرالوپیتکوس آفارنسیس ممکن است توانایی تولید ابزارهای ساده را داشته باشد. این گونه همچنین از دستان خود برای بالارفتن از درختان استفاده می‌کرد که نشان می‌دهد دستان آن‌ها به اندازه‌ی کافی همه‌کاره بوده تا برای استفاده از ابزار و هم برای جابجایی درخت کارآمد باشد.

سپس سومین و آخرین مدل برای استرالوپیتکوس‌ آفریکانوس تولید شد و مانند آفارنسیس ترکیبی از ویژگی‌های دستی میمون انسان‌نما و انسان را به نمایش گذاشت. بااین‌حال، محققان قادر به تعیین انواع رفتارهایی که این گونه می‌توانست انجام دهد، نبودند.

محققان می‌نویسند: «به‌طور کلی، نتایج ما نشان می‌دهد که استرالوپیتکوس سدیبا و آفارنسیس معمولاً مجموعه‌ای از فعالیت‌ها را با دست انجام می‌دادند که مشابه (اما نه یکسان) با الگوهای در دست گرفتن و کنترل ابزار در گونه‌های انسان بعدی است. این یافته‌ها شواهد جدیدی را ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد برخی از گونه‌های استرالوپیتکوس‌ قبلاً به‌طور معمول توانایی مهارت انسان‌گونه داشته‌اند، حتی اگر مهارت حرکتی دست آن‌ها به احتمال زیاد به اندازه‌ی انسان‌های بعدی نبوده باشد.

منبع: سایت دیده بان ایران